Siz hiç mutluluğu gördünüz mü?

Ablamı İstanbul'a yolcu etmek için Ankara Garı'na gitmiştim. Eşyaları yerleştirmek üzere ben önde, o arkada vagonda ilerlerken bir baba ile 7-8 yaşlarında biri kız ve biri erkek iki küçük çocuk gözüme ilişti. Kasaba pazarından alındığı belli, ama tertemiz elbiseleri üzerlerinde, ikili pulman koltuğa oturmuş, önlerindeki yemek tablasını açıp üzerine gazete kağıdından örtü sermişler, birkaç salkım üzüm, bir parça beyaz peynir ve bisküvileri özenle serpiştirmişler, bekliyorlardı. Yanlarından geçerken; "afiyet olsun Hemşerim, ne güzel bir sofra kurmuşsunuz" dedim.

Baba;" buyur ağabey sen de ye" dedi. Erzurum'dan geliyorlarmış, İnegöl'e düğüne davetlilermiş. Çocukların gözleri babalarının kanatları altında yepyeni bir dünya keşfetmenin heyecanıyla ışıl ışıl parlıyor, baba ise çocuklarına özenle hazırladığı sofranın gururuyla çocuklarını izliyordu. Kıza; "sen okula gitmedin bugün demek!" dedim" Neşeyle, "ama öğretmen'den izin aldık" dedi. Cennet sofrasına benzettikleri tabladan bir üzüm tanesi aldım, "sofranız bereketli olsun" deyip ayrılırken elinde birkaç gazoz şişesiyle bir erkek çocuk usulca arkamdan gelip aralarına ilişti. Yüzünde kendisini merakla bekleyen kardeşlerine ilk kez bindiği trenden inip, karşı büfeden gazoz alıp gelmeyi başaran muzaffer bir komutanın ifadesi vardı.

Yepyeni bir dünyayı görmeyi heyecanla bekleyen çocukların sevinci, bir şeyleri becerebilme cesaretinin verdiği kendine güven,

Çocuklarının karnını doyurup, onları yeni dünyalarla tanıştırma görevini başarıyla yerine getiren bir babanın gururu...

Her birinin küçücük dünyaları onları mutlu etmeye yetmiş de artmıştı.

Siz hiç mutluluğu gördünüz mü?

Hem de bir vagon dolusu... İnegöl'e gidiyordu.

Ben gördüm!

Yaşar Cengiz Çınar
Ankara Cumhuriyet Lisesi